رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا

مستعد سفر شهر خدا کرد مرا

از گلستان کرم طرفه نسیمی بوزید

که سراپای پر از عطر و صفا کرد مرا

«شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَیِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقانِ»، (بقره، آیه، 185) 

ماه رمضان، ماهی است که در آن، قرآن براى راهنمایى مردم و بیان نشانه‏هاى روشن هدایت و فرق میان حق و باطل، نازل شده است.

در اهمیت رمضان همین بس که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم، میفرماید: «لو یعلم العبدُ ما فی رمضان لودَّ  ان یکون رمضانُ السنة»، (بحار الانوار، ج 93، ص346،) اگر بنده ارزش ماه رمضان را بداند، آرزو می کند که سراسر سال رمضان باشد.

در روایتی از امام صادق علیه السلام، آمده است که؛ «أَنَّهُ کَانَ یَقُولُ لِبَنِیهِ إِذَا دَخَلَ شَهْرُ رَمَضَانَ فَأَجْهِدُوا أَنْفُسَکُمْ فِیهِ فَإِنَّ فِیهِ تُقَسَّمُ الْأَرْزَاقُ وَ تُوَقَّتُ الْآجَالُ وَ یُکْتَبُ وَفْدُ اللَّهِ‏ الَّذِینَ یَفِدُونَ عَلَیْهِ وَ فِیهِ لَیْلَةُ الْقَدْرِ الَّتِی الْعَمَلُ فِیهَا خَیْرٌ مِنَ الْعَمَلِ فِی أَلْفِ شَهْرٍ.»،(بحار الانوار، ج 93، ص 341) امام صادق علیه السلام، در سفارش های خود به فرزندانش  هنگام حلول ماه رمضان، فرمود: جان های خود را به تلاش و کوشش، وادارید، زیرا؛ در این ماه روزی ها قسمت و اجل ها نوشته می شود، و در این ماه نام های مهمانان خدا که بر او وارد شده اند، نوشته می گردد، و در این ماه شبی است که عمل(عبادت) در آن از عمل(عبادت) هزار ماه بهتر است.

در روایت دیگر از امام صادق علیه السلام، آمده است: «نوم الصائم عبادة، و صمته تسبیح و عمله متقبل و دعاؤه مستجاب»، (من لایحضره الفقیه، ج، 2، ص 76) خواب روزه دار عبادت است، و سکوتش تسبیح،  و عملش پذیرفته و دعایش مستجاب می باشد.

البته، معلوم است که این همه ثواب در صورتی حاصل می گردد، که روزه ی انسان، روزه ی واقعی باشد. یعنی همه اعضای انسان روزه باشد. در روایتی از امیر المؤمنین علی علیه السلام، آمده است:«الصیام اجتناب المحارم کما یمتنع الرجل من الطعام والشراب»، (بحار الانوار، ج68، ص233) روزه دوری کردن از حرام هاست، همانگونه که انسان از خوردن و آشامیدن دوری می کند، باید از محارم نیز دوری نماید. در روایت دیگر از آن حضرت آمده است: «کم من صائم لیس له من صیامه الا الجوع و الضمأ، و کم من قائم لیس له من قیامه الا السهر والعناء»، (نهج البلاغه حکمت 145) بسا روزه داری که که از روزه ی خود، جز گرسنگی و تشنگی نصیبی نمی برد، و بسا شب زنده داری که از عبادت شبانه خویش جز نخوابیدن و رنج بهره ای نمی گیرد.

باز هم از آن حضرت رسیده است که : «صوم الجسد الامساک عن الاغذیة بارادة و اختیار خوفا من العقاب و رغبة فی الثواب و الاجر، صوم النفس إمساک الحواس الخمس عن سائر المآثم، و خلو القلب عن جمیع اسباب الشرّ»، (غرر الحکم ودررالکلم، ص424 )، روزه ی تن، عبارت است از خود داری کردن ارادی از غذا ها به انگیزه ی ترس از کیفر، و رغبت کردن به ثواب. و روزه ی نفس، عبارت است از نگهداشتن خواس پنجگانه از دیگر گناهان، و خالی کردن قلب از همه ی عوامل بدی.

امیدوارم که خداوند متعال مارا توفیق روزه ی واقعی را عنایت بفرماید، و در ماه نزول رحمت، نم نمی از باران معرفتش، بر سر ما بریزد، و باغستان خشکیده ی محبت ما را نسبت به خود، آبیاری نماید، و در زمره ی مقربان درگهش، اسمی از ما بنویسد، و چشمه سار قلب زنگار گرفته ی ما را جاری، نماید، و بلور های زیبای آشتی را در چشمان غبار گرفته ی ما، سرازیر نماید. و حال دعا و نیایش در شبهای صهبایی، کرامت بفرماید. آمین یارب العالمین. التماس دعا.